Wyżeł weimarski - wzorzec pracy
Przeznaczenie: pies wszechstronny. Oprócz pracy w polu, doskonale nadaje na tropowca oraz do aportowania z lądu i wody. Ma wyjątkową skłonność do pracy po strzale. Chociaż nie wykazuje dużej pasji do wody, pracuje chętnie, pewnie i dokładnie w każdych warunkach pogodowych i terenowych, zawsze w sposób przemyślany i spokojny. Pies cięty w stosunku do zwierząt, ale pozbawiony nieuzasadnionej agresji. Posiada instynkt obronny i może być szkolony w tym kierunku. Bardzo zrównoważony, szybko się uczy, ale miewa skłonność do zwlekania z wykonywaniem poleceń. Nie wykonuje ich automatycznie, działa z namysłem. Posiada dużą pasję łowiecką, jest wytrwały i systematyczny w pracy, bez demonstrowania nadmiernego temperamentu. Styl pracy wyżła weimarskiego odzwierciedla jego sposób polowania. Harmonijnie łączy zrównoważenie i skuteczność. Podczas pracy utrzymuje nieprzerwany kontakt z przewodnikiem. Jeżeli z właścicielem łączy go silna więź emocjonalna pracuje z pełnym zaangażowaniem i jest gotowy na maksimum wysiłku. Dojrzałość osiąga po trzecim roku życia.
PRACA W POLU
OKŁADANIE
Wyżeł weimarski okłada pole galopem. Galop ma swobodny i o wydłużonym foulée, niezbyt szybki i nadmiernie dynamiczny. Metodyczny i płynny. Galop może chwilami przechodzić w kłus, pod warunkiem że będzie on na tyle energiczny, żeby nie przyćmiewał ogólnego wrażenia. W kłusie niepożądany inochód. Pies reguluje tempo okładania pola w zależności od ukształtowania terenu oraz czułości nosa, ale zawsze powinien sprawiać wrażenie aktywnego poszukiwania. Okładanie pola jest wytrwałe, eleganckie i energiczne. Kończyny przednie i tylne równoległe. W kłusie grzbiet pozostaje prosty.
NOSZENIE GŁOWY
Podczas okładania pola weimar nosi głowę lekko poniżej linii grzbietu, z tendencją do opuszczania w momencie zwietrzenia zwierzyny łownej. Ponieważ w dawnych czasach wyżeł weimarski był używany do tropienia zwierzyny grubej, dlatego dopuszcza się w trakcie pracy możliwość lekkiego opuszczania głowy w celu kontroli tropów na ziemi.
SPOSÓB SZUKANIA
Okładanie pola jest wytrwałe i metodyczne. Pies odbiega od przewodnika na lewo i na prawo, w zasięgu strzału, na odległość około 80m. Weimar szuka w każdym terenie i w każdych warunkach. Jego chęć szukania i odnajdywania zwierzyny przekłada się na sposób okładania pola i zachowanie w trakcie pracy. Jego sposób szukania musi charakteryzować skuteczność i styl. Podczas pracy nie manifestuje nadmiernego temperamentu.
WYSTAWIANIE
Wystawianie weimara jest cechą charakterystyczną dla rasy. Cechuje go doskonały wiatr. Stójka jest twarda. Wystawia na stojąco, z głową na przedłużeniu linii grzbietu lub lekko poniżej. Szyja wyciągnięta. Ogon wyprężony poziomo. Przy wyciekaniu zwierzyny dociąga. Wyżeł weimarski wystawia bardzo pewnie i nie daje się ponosić odwiatrowi. Zachowuje spokój przy zwierzynie.
POSŁUSZEŃSTWO
Umiarkowanie posłuszny. Weimar jest psem twardym, nie szczególnie łatwym w prowadzeniu. Niechętnie poddającym się wpływom i kontroli przewodnika. Ma skłonność do kwestionowania poleceń. W czasie pracy pies jest zawsze skupiony i aktywny, utrzymuje spontaniczny kontakt z przewodnikiem, a w obecności zwierzyny zachowuje się zawsze rozważnie.
/oprac. Izabela Biernacka, na podstawie m.in. ”Standardy Pracy Psów Grupy VII, Wyżły”, RSCE/
efektem.
*Tekst skopiowany ze strony http://www.klub.weimaraner.pl/