TŁUMACZENIE z języka niemieckiego: Justyna Majewska-Czerny

KRAJ  POCHODZENIA: Niemcy

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 19.03.2015

PRZEZNACZENIE: 

Zgodnie ze swoim łowieckim przeznaczeniem, jako wszechstronny pies myśliwski wyżeł weimarski musi posiadać wszystkie wymagane cechy do wydajnejpracy w polu, w lesie i wodzie, przed i po strzale.

KLASYFIKACJA FCI:

Grupa 7 Wyżły.

Sekcja 1.1 Wyżły kontynentalne, typ «Braque».Pies podlegający próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest jedynie to, że wyżeł weimarski, który posiadał bardzo dużo domieszki krwi psa tropiącego typu „Leithund", występował już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku na dworze w Weimarze.W środkowych Niemczech, przede wszystkim w okolicach Weimaru i w Turyngii w połowie XIX wieku, a więc przed rozpoczęciem hodowli w czystości rasy, hodowla znajdowała się prawie wyłącznie  w rękach  zawodowych myśliwych oraz leśniczych i najczęściej ukierunkowana była  jedynie na użytkowość. Kiedy minęły czasy psów w typie „Leithund", skrzyżowali oni swoje psy również z psami typu 'Hühnerhund' (psami na ptactwo- przypis tłumacza) i hodowali dalej w oparciu o tę krzyżówkę.

Od około 1890 roku rozpoczęto planową hodowlę i założono księgi hodowlane.

Obok wyżłów weimarskich krótkowłosych na przełomie XIX i XX wieku zaczęły pojawiać się, początkowo jedynie pojedyncze, osobniki odmiany długowłosej.

Od momentu złożenia ksiąg hodowlanych wyżła weimarskiego hodowano w czystości rasy i pozostał on zasadniczo wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera.

Tym samym wyżeł weimarski jest uważany za najstarszą niemiecką rasę wyżłów, która hodowana jest w czystości rasy od 1900 roku.

WYGLĄD OGÓLNY:

Średniej do dużej wielkości, mocnej muskulatury pies myśliwski o suchej i harmonijnej budowie typowej dla psa pracującego. Cechy płci powinny być wyraźnie zaznaczone.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość tułowia do wysokości w kłębie około 12 : 11.

Proporcje głowy:

Od czubka nosa do stopu nieco dłuższa niż od stopu do  guza potylicznego.

Kończyny przednie:

Odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

ZACHOWANIE / CHARAKTER (USPOSOBIENIE):

Wszechstronny pies myśliwski, łatwy w prowadzeniu, zrównoważony, z dużą pasją, o systematycznym i wytrwałym sposobie szukania, jednak nie nadmiernie żywiołowy;wyjątkowo dobry nos; cięty w stosunku do zwierzyny i drapieżników; czujny, jednak nie agresywny; o pewnej stójce i niezawodnej pracy w wodzie; godna uwagi jest jego skłonnośćdo pracy po strzale. 

GŁOWA:

MÓZGOCZASZKA

Czaszka: Proporcjonalna do wielkości psa i trzewioczaszki; szersza u samców niż u suk, jednak u obu płci zachowane właściwe proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki i długością całej głowy; występuje bruzda czołowa; guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty; za oczami kości jarzmowe dobrze rozwinięte.Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA

Nos: Duży, wystający ponad żuchwę; koloru ciemnocielistego  przechodzącego stopniowo w szary.Kufa: Długa i - szczególnie u samców – silna, z profilu sprawiająca wrażenie prawie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo mocne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.Fafle: Umiarkowanie obfite, podobnie jak podniebienie koloru ciemnocielistego, nieznacznie zaznaczone kąciki warg.Szczęki / uzębienie: Szczęki mocne; uzębienie kompletne, regularne i mocne; siekacze stykające się (zgryz nożycowy).Policzki: Muskularne i wyraźnie zaznaczone.Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, w wieku szczenięcym błękitne; o inteligentnym wyrazie; okrągłe, osadzone lekko skośnie; powieki dobrze przylegające.Uszy: Szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg; wysoko i wąsko osadzone, zaokrąglone na końcach; gdy pies jest czujny i nasłuchuje zwrócone lekko do przodu; pofałdowane.

SZYJA:

Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, sucha, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.

TUŁÓW:

Linia górna: Przechodząca harmonijnie od łukowato wygiętej linii szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb w stosunkowo długi grzbiet.Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.Grzbiet: Muskularny, nie łękowaty; z tyłu nie przebudowany; nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.

Lędźwie: szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte.Zad: Miednica długa i umiarkowanie skośnie ustawiona.Klatka piersiowa: Silna, lecz nie nadmiernie szeroka; wystarczająco głęboka - sięgająca prawie łokci - i dostatecznie długa; dobrze wysklepiona, nie beczkowata, o długich żebrach; przedpiersie dobrze rozwinięte.Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.

OGON:

Osadzony nieco niżej pod linią grzbietu niż u innych porównywalnych ras; ogon mocny i dobrze owłosiony, opuszczony, gdy pies jest w stanie spoczynku, w czasie podniecenia i podczas pracy noszony poziomo lub wyżej.

W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: Kończyny «wysokie», suche, proste i równoległe, ale nie szeroko rozstawione.Łopatki: Długie i ukośne, dobrze przylegające, mocno umięśnione; dobre kątowanie stawu barkowego.Ramiona: Ukośnie ustawione, dostatecznie długie i mocne.Łokcie: Swobodnie i prosto położone; nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.Przedramiona: Długie, prosto ustawione.Staw nadgarstkowy: Mocny, sprężysty.Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie.Łapy przednie: Mocne, ustawione prosto w stosunku do osi ciała; palce zwarte, wysklepione; dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy; pazury koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.

KOŃCZYNY TYLNE:

Wygląd ogólny: kończyny «wysokie», suche i dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, nie skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne.Staw kolanowy: Mocny i sprężysty.Podudzia: Długie, z dobrze zaznaczonym ścięgnem.Staw skokowy: Mocny i sprężysty.Śródstopie: Suche, ustawione niemal pionowo do ziemi.Łapy tylne: Silne, zwarte, bez wilczych pazurów; reszta jak w kończynach przednich.

RUCH:

Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny; kończyny przednie i tylne stawiane równolegle; w galopie krok długi i płaski; w kłusie grzbiet pozostaje prosty; inochód niepożądany. 

SKÓRA:

Mocna; dobrze, lecz nie ściśle przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść:

U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u większości porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało, bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.

U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez; gładka lub lekko falująca; u nasady uszu sierść długa falująca; na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna; długość sierści po bokach 3 – 5 cm, natomiast pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu zwykle nieco dłuższa; dobre pióra i portki, skracające się ku dołowi; ogon z wyraźnym piórem; przestrzeń między palcami owłosiona; owłosienie na głowie nieco krótsze.

Sierść typu Stockhaar ze średniej długości, gęstym i dobrze przylegającym  podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.

Umaszczenie: Srebrno-, sarnio- lub mysioszare jak i odcienie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze; białe znaczenia niewielkich rozmiarów dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach; czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, ciągnąca się od kłębu do nasady ogona.

WZROST I WAGA:

Wysokość w kłębie:Psy: 59 - 70 cmSuki: 57 - 65 cm

Waga:Psy: około 30 - 40 kgSuki: około 25 - 35 kg.

WADY:

Każde odstępstwo od powyższego wzorca należy traktować jako wadę powodującą odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia jej nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa. 

POWAŻNE WADY:

l  rozległa wełnista sierść u odmiany krótkowłosej

l  mocno kręcona sierść lub skąpe owłosienie u odmiany długowłosej

l  białe znaczenia poza klatką piersiową i palcami

l  uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie skręcone

l  grzbiet: mocno łękowaty lub karpiowaty, mocno przebudowany

l  bardzo obwisłe podgardle

l  kończyny mocno beczkowate lub krowie

l  znaczne anomalie w budowie kończyn np.: słabe kątowanie, mocno odstające łokcie, luźne palce.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

l  wyraźne odstępstwa od typu, nietypowe cechy płciowe

l  znaczne odchylenia od proporcji

l  wzrost powyżej 2 cm poza wzorcem

l  absolutnie nietypowa budowa, przede wszystkim ociężała lub wątła

l  absolutnie nieproporcjonalna budowa

l  ekstremalne zaburzenia chodu

l  źle uformowana, zniekształcona skóra

l  częściowy lub zupełny brak sierści

l  brak owłosienia na uszach („Lederohren”) i brzuchu

l  odchylenia od odcieni szarości, jak żółtawe lub brązowawe; brązowe podpalanie

l  kolor inny niż szary. Odcienie niebieskiego.

l  mózgoczaszka: absolutnie nietypowa

l  trzewioczaszka: znaczne odchylenia, np. zbyt obfite fafle, krótka lub spiczasta kufa; absolutnie nietypowa, jak np. wklęsły grzbiet nosa

l  oczy: entropium; ektropium; lekkie lub jednostronne wady powiek

l  szczęki i zęby: brak więcej niż dwóch P1 lub M3

l  klatka piersiowa, brzuch: nieprawidłowo zbudowana; klatka piersiowa beczkowata; niewystarczająca głębokość lub długość klatki piersiowej; mocno podkasany brzuch

l  kończyny nieprawidłowo zbudowane

l  pozostałe deformacje

l  nadmierna agresja wobec psów lub ludzi; nadmierna lękliwość

l  wyraźne oznaki zaburzeń zachowania.

UWAGI:

l  Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym. 

l  Do hodowli powinny być używane wyłącznie psy funkcjonalnie i klinicznie zdrowe, o cechach typowych dla rasy.

 

*Tekst skopiowany ze strony http://www.klub.weimaraner.pl/